Pomnik psa Hachiko

Dobrze było się przewietrzyć, chociaż ta temperatura wystraszyła niektórych spacerowiczów w centrum Tokio. Sam nie wiedział po co tutaj przyszedł, skoro świetnie mógłby się bawić w towarzystwie kuzynki i jej świty z night clubu. Westchnął i z kapturem na głowie, jak zwykle, usiadł na ławce, czytając tabliczkę z nudów na pomniku. Wierność, też mi coś. Nie należał do osób trzymających się zasad wyznaczonych przez jakieś prawo, gdzie stajesz w kościele w garniturze i przyrzekasz drugiej osobie to i owo. Bez sensu, skoro połowa społeczności męskiej zdradza swoje małżonki. Zresztą tak samo było z jego Matką, której.. no właśnie. Dawno nie widział, a święta idą...

Powolnym krokiem zbliżała się w stronę pomnika, zatracona w pisanym SMS - ie. Zgrabnie lawirowała między ludźmi, unikając torebek czy poszturchiwań. Dzisiejszy dzień uznała za całkiem niezły, choć od prawie miesiąca nie odkryła niczego nowego.
Aigoo.
Przystanęła tuż koło pomnika, wysyłając wiadomość, po czym spojrzała na niebo.
Będzie śnieg padał.

Odwrócił twarz na nowo przybyłą osobę, jedynie kojarząc te długie czarne włosy, ale to pewnie nie ona. Mija dokładnie rok od tamtego dnia, kiedy uciekła bez konkretnego powodu, w ogóle o co mu znowu chodzi, no? Ojciec powiedział, że ma w końcu zapomnieć o tamtej i ożenić się z Chiyo. A tą to na prawdę nie wie skąd wytrzasnął, z podziemi normalnie. Nie dość, ze hipokrytka, to jeszcze totalna kretynka. Wrrr. Odkrył kawałek bluzy z głowy, aby jeszcze raz zerknąć na dziewczynę stojącą niedaleko.
Kurde.
- Ciebie akurat tutaj nie powinno być. - Odchrząknął, mierząc ja nienawistnym wzrokiem.

-Słucham? - obróciła się z wręcz złośliwym, uprzejmym uśmiechem - Niby czemu nie..., - po czym dodała dość chłodnym tonem - Sosuke?
Wiedziała po prostu, że ten dzień przyniesie coś nowego. A, że przyniesie Yoshidę, to było najbardziej zaskakujące. Jego tu się nie spodziewała zupełnie.
Ciekawe, co tam u niego?

Wstał z ławki, zdejmując całkowicie kaptur, nie przejmując się resztą ludzi w pobliżu. Podszedł z drugiej strony, opierając się plecami o kawałek pomnika. nie byłby w stanie jej wybaczyć, nadal ma żal o to co mu zrobiła, jak to facet. Chociaż w tym akurat trochę przypominał Babę z jajami.
- Oszustka, złodziejka, mam wymieniać dalej? Aha, zapomniałem o twoim Ojcu... - Zamyślił się ze złośliwą miną na twarzy. - Nic mi nie powiedziałaś. To był twój błąd. - Prychnął pod nosem. - Zresztą ciesz się życiem, póki możesz. - Zawsze istniał w jego odpowiedzi jakiś podtekst, tutaj był wręcz powalający.

-Mój ojciec? - prychnęła głośno, zamykając telefon - Zasłużył sobie na wszystko, co przeszedł. Na śmierć tym bardziej!
Oczywiście, znowu zaczął się zachowywać jak Pieprzony Książę, który ma większą dumę niż rozum. Tak, to ją irytowało.
Aish.
-Mam się cieszyć życiem? - uniosła brwi do góry - Śmieszne...

Sam się zaśmiał pod nosem, licząc na inną odpowiedź niż ta, w sumie mogłaby okazać trochę szacunku do własnej rodziny. Nie byłoby źle. Oj, zaczyna się robić strasznieee, ma się bać? A księża zostawmy w spokoju, nic się nie poradzi na taki przydomek, jaki mu nadano parę lat temu.
- Dla mnie tak, skoro mojemu Ojcu nie podoba się TWÓJ księżulek. Aczkolwiek.. jest jakiś irytujący. -Odparł zupełnie tym faktem nie zadowolony, nie zawsze chce się być tym złym, prawda? Znudziło mu się takie życie. - Nic nie sugeruję, oczywiście.

Uniosła brwi do góry i westchnęła ciężko. Mimo wszystko, ciągle miała do niego słabość. Wystarczyłoby, żeby coś powiedział, a ona, by się na to zgodziła bez wahania. Już była taką idiotką.
-Nie wiem o co ci chodzi... - odparła wyuczoną regułką, która zabrzmiała naprawdę sztywno.

Oparł rękę nad jej głową i poparzył zupełnie zawadiacko z góry, jakby chcąc coś sprawdzić, ale się powstrzymał, wiadomo trzymamy się tych cholernych zasad, jak należy. No, ale czasami to aż ciężko.
- Ty nigdy nic nie wiesz, jesteś niezdecydowana! Mogłaś mieć wszystko, łącznie ze mną, a ... się ulotniłaś. Teraz rozumiesz? - Chuchnął jej w grzywkę.

-Bardzo dobrze, to rozumiem... - jej głos zrobił się cichszy, jakby cieplejszy.
Jego bliskość zadziałała na nią natychmiast. Wzdłuż kręgosłupa przeszły ją niesamowite dreszcze, oddech przyśpieszył, a serce zaczęło bić, jak szalone. I już wiedziała, że ciągle i niezmiennie była zakochana w tym Księżulku. Tak zupełnie na amen.

A on co miał powiedzieć? Tak samo, jakby naokoło nic się nie liczyło, tylko ona. Jej głos wzbudził u niego szybsze tętno, a ręce aż go świerzbiły, aby dotknąć twarzy dziewczyny. Mógłby teraz ją pocałować, ale bał się reakcji, która mogłaby zniszczyć cały ten fajny nastrój. Kto jak kto, ale on nie powinien bać się ryzyka.
- Nie chcę, abyś się z nim spotykała. - Odrzekł bardzo cicho, jednak tak, aby mogła usłyszeć. - Należysz tylko i wyłącznie do mnie.

Otworzyła szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. Serce jeszcze bardziej przyśpieszyło, a oddech stał się cięższy.
Należysz tylko i wyłącznie do mnie.
On to dobrze wiedział. Był wręcz nieziemsko pewny tego, że ma rację. I ją miał. Była tylko jego.
Przenosiła spojrzenie na jego oczy, przygryzając dolną wargę. Denerwowała się, jak nigdy.

No, ale z kolei wiedzieć, a mieć na to dowody to dwie różne sprawy. Nie chciał się narzucać, jak pierwszy lepszy kretyn, ale po prostu załatwić to delikatnie i normalnie. Ochota na skradnięcia jej pocałunku okazała się chyba silniejsza od jego zdrowego rozsądku, więc spojrzał jej głęboko w oczy, po czym pochylił, aby potwierdzić swoje wcześniejsze słowa, które mówił całkowicie szczerze.

-Oi, Natsuko - chan! - krzyknął wesoło, przepychając się przez tłum - Natsuko - chan, gdzie jesteś?
Był w na tyle komfortowej sytuacji, że przyszedł z innej strony i jeszcze ich nie widział. Rozejrzał się dookoła, po czym podrapał się po głowie i ruszył w stronę pomnika.
-Natsuko - chan, przybyłem!

Było blisko, cholernie blisko. Przeniosła wzrok na usta Sosuke, przełykając ślinę i bijąc się z myślami. Czy zdążyłby ją pocałować, zanim podejdzie do nich Daisuke?
Matko, ale się wkopałam! I co teraz?!

Do jego uszu dobiegł jakiś męski głos, będący coraz bliżej i bliżej, musiał po prostu spojrzeć, kto tutaj nawołuje Natsuko i przeszkadza w takiej chwili. Lekko zdezorientowany opuścił rękę w dół i odsunął się od dziewczyny już nieco większym zmieszaniem na twarzy. Nawet nie wiedział, że można tak się zbłaźnić. - Twoja mina świadczy o wszystkim. Wprost przepięknie! - Był gotów zrobić wszystko, aby dziewczyna była jego, także nawet postać Daisuke i jego stanowisko w policji nie robiło dla niego różnicy.

-Nats... - zatrzymał się w pół kroku, widząc Księżulka - ...uko?
Nie podobało mu się to, że dziewczyna nerwowym ruchem poprawiła włosy, te niezdrowe rumieńce na policzkach dawały mu zbyt dużo powodów do podejrzeń.
Podszedł bliżej i objął dziewczynę ramieniem, mierząc chłopaka zirytowanym wzrokiem.
-Sosuke - rzucił oficjalnie - Dawno się nie widzieliśmy!

Dosłownie na sekundę zgłupiała, nie mogąc znaleźć się w zaistniałej sytuacji. Rzuciła ogłupiałe spojrzenie Sosuke, po czym przeniosła wzrok na Daisuke, który mocno przygarnął ją do siebie. Wykrzywiła usta w grymasie wściekłości, którym tak często raczyła Księżulka.
Daisuke baaaaaaaaka! Baka baka baka baka baka!

WEstchnął, mierząc ich oboje niezbyt fajnym wzrokiem, w końcu to był jego rywal a w dodatku kiedyś dobry kumpel, a teraz? Porózni ich dziewczyna, no świetnie. Chociaż w sumie, mógłby go załatwić tak jak marzył sobie Ojczulek, ale po pierwsze znajdowali się w centrum, gdzie nie chciał robić szumu. Po drugie, to do cholery jasnej Daisuke, tak? Wywrócił oczami i z powrotem założył sobie kaptur, jakby chcąc już sobie pójść w cholerę. - Owszem, daaawno. Daisuke... - Zerknął na niego potem na nią i uśmiechnął się sztucznie, aby nie dać niczego po sobie poznać, że jest wkurwiony. - Chyba jestem tu... zbędny. Pogruchajcie sobie, a ja tymczasem się ULOTNIĘ. - Dodał oschle i kiwnął głowę na odchodne, kierując się zapewne na jakiś przystanek.

-Miło było spotkać! - zawołał za nim, machając dłonią, po czym zwrócił się do Natsuko - Cześć słońce!
Pochylił się w jej stronę z wyraźnym zamiarem pocałowania.

Zgrabnie wysunęła się z jego ramion, tym samym unikając pocałunku i założyła ręce na piersi.
-Spóźniłeś się! - rzuciła oburzona, spoglądając na plecy oddalającego się Sosuke - I to sporo. Znowu!
Sosuke, zawróć, błagam. Zachowaj się, jak odpowiedzialny facet i zmuś mnie, żebym z Tobą poszła!